Liść

Zaszumiał wiatr

Liść z drzewa spadł

To wiatr te liście strąca

I spada liść

Wiruje wciąż

Taniec ten nie ma końca

I upadł liść

Na ziemi legł

Chwyta, promienie słońca

Bo Jesień 

Odchodzi już

Bo Zima już nadchodząca

I przyjdzie mróz

I spadnie śnieg

I coraz mniej będzie słońca

I zniknie trawa

Pod białym puchem

Bieli nie będzie znać końca

Lecz potem przyjdzie

Pani w zieleni

Wiosna, co śnieg z drzew strąca

A razem z nią

Ciepły dreszcz

Ciepłe promienie słońca

I z nią zostaną

Cieplejsze dni

Roślinność bujnie kwitnąca

I znowu lato,

Beztroskie dni

Pogoda serce bawiąca

A zaraz potem,

Znów spadnie deszcz

Bo ziemia deszczu łaknąca

Ponownie przyjdą

Zimniejsze dni,

I wiatr, co po niebie pląsa

A potem znów:

Zaszumiał wiatr

Liść z drzewa spadł

To wiatr te liście strąca…

Kim jesteśmy ?

Jesteśmy pokoleniem,

Które przez alkohol i papierosy

Próbuje zapomnieć o bólu

Słuchamy głośno muzyki

I bawimy się

By zagłuszyć swoje myśli

Często zmęczeni stąpamy po ziemi

Śpiący, niewyspani

Bo w nocy myśleliśmy nad swoim życiem…

Nie potrafimy,

Nie chcemy

Pokazać swoich słabości.

Otwieramy się przed obcymi

Bo łatwiej rozmawiać z kimś kogoś nie znamy

Niż z bliskimi

Nie mówimy jak się czujemy, tylko…

… śmiejemy się, mimo że serce chce płakać…

Kowal złamanych serc

Siedzi na schodach dziewczyna

Łez rzeka po policzku się wije

Trzyma w dłoniach serce

Które powoli bije

Stróżka krwi na jej rękach

Ścieka ku ziemi  leniwie

I jak deszcz, podczas lata

Wchłaniana jest chciwie

Do płaczącej dziewczyny

Podeszła postać chłopięca

O pięknych dobrych oczach

W których niewinność dziecięca

Czy to złamane serce?

Czy boli takie złamanie?

Czemu ta rana krwawi?

Czy blizna na nim zostanie ?

Tak moje dziecko,

To pęknięte serce

Czekam, aż się zagoi

By nie pękło więcej

By znowu nie płakać

By znowu nie bolało

By radośnie biło jak kiedyś

By znowu nie cierpiało

Ale pęknięte serce

Samo się nie zagoi

Pani się wykrwawi

Śmierci się Pani nie boi?

Śmierć  jest mi obojętna

Bo widzisz, serce krwawi

Przez kogoś kogo kochało

A ktoś, nim się tylko bawił…

Jak zwykłą  zabawką,

A gdy się znudziła

Rzucił na ziemię i zdeptał

Odszedł, a zabawka żyła.

Proszę łzy otrzeć płynące,

nie płakać już smutna Pani

Wiem gdzie jest pewien warsztat

Z różnymi zabawkami

Jest tam pewien mężczyzna

Który naprawi wszystko

Proszę tam przejść,o Pani

 to naprawdę blisko.

Ale mój drogi chłopcze

Serce to nie zabawka

Jego tak nie naprawisz

To nie jest byle poprawka

Serce to nie przedmiot,

Tu klej nic nie pomoże

Serce, to część człowieka

Co goi się najgorzej

Wiem moja Pani,

Ale proszę spróbować

Wiele to nie kosztuje

A szkoda potem żałować

Weszła dziewczyna do izby

Na rękach serce podała

Nic nie mówiła

Usiadła i zapłakała…

Witaj Piękna dziewczyno

Proszę nie płacz już więcej

Pozwól mi je zobaczyć

Dotknąć, wziąć w ręce

Ach… tak myślałem

Ciężkie rany, z miłości

Nie łatwo to serce naprawić

Wymaga teraz czułości

Proszę poczekać cierpliwie

Chwilę może z nim zejść

Rana jest dość paskudna

Dużo serce musiało przejść

Czekała cierpliwie dziewczyna

Czekała, zamknęła oczy

Zasnęła, zmęczona cierpieniem

Zasnęła z uśmiechem uroczym

Wstań moja księżniczko,

Proszę to Twoje serce

Teraz na nie uważaj

Myśl, komu dajesz w ręce

A teraz zmykaj Panienko

Uciekaj i bądź szczęśliwa

Bo wiele pękniętych jest serc

Pracy mi ciągle przybywa…

Kradziej całusów

Siadła dziewczyna z chłopakiem na ławeczce

W zachodzie słońca, przy spokojnej rzeczce

Przy wiaterku lekkim i promieniach słońca

Uśmiechnięta, wesoła, tak słodko pachnąca…

Zamknęła oczka, by poczuć jak słońce grzeje

Jak szumią drzewa kiedy wiatr wieje

Gdy nagle coś cmoknęło dziewczynę w usteczka

Otworzyła oczy, a obok niej On i spokojna rzeczka

Zamknęła znów oczka, siedząc zamyślona

Nikogo nie było, tylko On i Ona

Gdy nagle dziewczynę coś w szyję cmoknęło

Nim to zobaczyła znowu zniknęło

A chłopak siedział obok,

Wpatrzony w jej oczka słodziutkie

Gdy na niego spojrzała, wyszeptał

Kocham Cię – cichutkie …

Delikatna - dedykowane Dominice

Tak delikatna, jak płatek śniegu

Jak powiew wiatru w gorący dzień

Jak kropla rosy, na liściu, w biegu

Jak liść, na jesień spadający z drzew

Tak delikatna, jak letni deszcz

Co muska spragnioną wody ziemię.

Jak lekki chłód, a po nim dreszcz

Rozchodzi się po ciele

Jak zapach wiosny niesiony przez wiatr

Co rozkosz zmysłom daje

Jak stawiany mozolnie domek z kart

Gdy dotkniesz ruiną się stanie

Tak delikatna, jak ptasi śpiew

Jak dla ucha drzew szum

O pięknych ustach, czerwonych jak krew

Na których często widnieje śmiech.

Drzewiec

Drzewiec, Stary dziad

Stary Las, a w nim stare drzewa

Stary Las, a w nim szum liści rozbrzmiewa

Stary las, pośrodku niego  głaz

Stary Las, gdzie zatrzymał się czas

W starym lesie wieść się taka niesie

Od dawnych, dawnych lat

Że żyje tam Drzewiec, mieszka w tym lesie

Leszy – Stary leśny dziad.

Mówią że to król drzew, że włada Entami

Że potężny, władzę w lesie ma

Że często chadza między drzewami

O harmonię w lesie dba

Nie bój się, jeśli zgubisz się w lesie

A spotkasz leśnego dziada

Bo tylko tego co złość w sercu niesie

Gniew Dziada dopada

A jeśli kochasz drzewa,

Do natury masz szacunek

Stary dziad wskaże Ci drogę

Do wyjścia z lasu kierunek

Lecz jeśli nie szanujesz drzew

Jeśli ranisz bez przyczyny

Poczujesz Leszego srogi gniew

Las będzie Ci domem… jedynym

Bo ziemia przez Niego zaklęta

Drogi do wyjścia spęta

Nigdy nie znajdziesz lasu końca

Nie ujrzysz już księżyca, nie ujrzysz słońca