Bajka 2

Dwór zamkowy, gdzieś daleko

Za górami, za wielką rzeką

A na dworze włada księżniczka

Niesamowita, tak bardzo śliczna

Wielu starało się o jej serce

Wielu chciało znaczyć coś więcej

Wielu chciało mieć razem z nią władzę

I władać królestwem, władać nim razem.

Ale księżniczka nie była głupia, podstęp zrobiła

Wyszła na dwór swój i tak ogłosiła:

Kto smoka głowę przyniesie, wyjdę za tego!

I niech to będzie głowa Smoka Wawelskiego!

Wielu zatem rycerzy ruszyło na tego smoka

Łatwo go znaleźć było, bo znana jego grota

Bo pod Wawelem, siedzibę smok ma

I od wieli stuleci złowrogo tam trwa

Przybywali rycerze, smoka wywoływali

Owcę za przynętę przed jaskinią stawiali

A smok wychodził, ział ogniem wielce

A wielcy rycerze czmychali czym prędzej!

Albo ginęli w swych zbrojach lśniących

A o te się potykali następni z walczących

Ale żaden smoka nie ubił, żaden nawet nie zranił

Wielu chciało, ale za swoją chciwość zycie oddali.

Leczy był  też jeden taki, zwany Rycerzem Wylanych Łez

Bo bronił biednych kobiet, bronił przed świata złem

I on usłyszał legendy  o ręce pięknej księżniczki

Chciał ją zobaczyć, może pokochać, lecz bał się ze smokiem potyczki

Bo…

Smoki to magiczne stworzenia

Magiczne i myślące

Na ogół łagodne

W złości ogniem ziejące

Nie wyzywaj smoka!

Nigdy na pojedynek

A jeśli już wyzwiesz

Wiedz, że dziś pewnie zginiesz!

Bo smoki są straszne i wielkie,

Ale i uczucia mają

Lecz w oczach ludzi, w strachu

Potworami się stają

A smoki nie są złe,

One po prostu chcą być

Niewiele ich zostało

A te ostatnie chcą żyć.

No nic- pomyślał rycerz i ruszył w daleką drogę

Patataj - biegł koń jego, stawiając za nogą- nogę

Przez wielkie góry i stare lasy,

Co pamiętają odległe czasy

I dotarł rycerz do smoczej jaskini

Usiadł obok, głowę pochylił

Rozpalił ognisko i by się w noc nie smucić

Pieśń zaczął układać, pieśń zaczął nucić:

Hej gdzieś daleko,

 Hej gdzie wesoło szumi wiatr

Tam jest piękne dziewczę

Piękny ziemi kwiat

Hej gdzieś tam mieszka,

Uśmiech ludziom rozdaje

Ona uśmiechem przegania noc

To przez jej uśmiech słońce wstaje

Hej a jej oczka śliczne,

A w oczkach odbicie gwiazd

Hej Wy! - na niebie gwiazdy

W jej oczkach widać Was!

Hej, a jej serduszko wielkie

Och, o serduszku nie wiem nic…

Dziewczyna nie kocha żadnego

Bo nie rozkochał jej w sobie nikt

Hej, ale to nic!

 dobra to dziewczyna

Chciała smoka głowę,

Ale czy smok to zła gadzina ?

Czy musi umierać,

By rycerz pokazał męstwo?

Czy musi się lać krew,

By odnieść zwycięstwo …

A gdy tak śpiewał z groty wyszedł smok

Wielki ogromny, a wkoło niego mrok

Stanął smok wsłuchany w pieśń, a gdy pieśń ustała

Zapytał rycerza : czyją to głowę dziewczyna chciała ?

Och, Witaj Smoku – rzekł rycerz zaskoczony

Wychodzi na to że Twoją  - dodał przestraszony

I ja tu przyszedłem, by Cię pokonać,

zabrać Twoją głowę Czynu dokonać…

Ale wiesz… Tak myślę, żeś nie taki zły

Masz Ty może paszczę, a w niej ostre kły

Ale ogniem nie zionąłeś, mimo, że mnie widziałeś

Wnioskuję po tym, że zabić nie chciałeś ?

Bystyś rycerzyku – rzekł zuchwale smok

To że przez legendy ciąży na mnie mrok

Wcale nie sprawia że jestem zły

Ale jedyny co to Wie, to chyba jesteś Ty!

Widzisz, ludzie przychodzą, wrzeszczą przezywają

Wyciągają topory miecze, groźnie nimi machają

Chcą mnie zabić, bo jakaś dziewczyna,

zachciała mej głowy, więc ludzi lawina

leje się tu pod moją grotę

Każdy groźny zabić ma ochotę

Ale czemu? Co złego zrobiłem?

Śmierć ma być dla mnie karą, dlatego, że żyłem?

Więc słuchaj młodzieńcze, jesteś inny niż wszyscy

Słuchałem Twej pieśni, wiem o czym myślisz

Chciałbyś by księżniczka żoną była Twoją

Dlatego właśnie chcesz, zabrać głowę moją.

Ale poznałem Twe serce, nie jesteś człowiekiem złym

Znam serce księżniczki, wiec, że Ty będziesz Tym,

A jeśli odejdziesz, jako jedyny co miecza nie dobył

Będziesz jedynym, co serce księżniczki zdobył.

Bo widzisz, mam magię, umiem czarować

Lecz jest miłość i przeznaczenie, nie z nimi konkurować

A Ty Się zaplątałeś w sidła przeznaczenia

I Twoje życie już teraz się zmienia.

Zapytasz czemu ? czemu właśnie Ty ?

Kiedyś powiedziano, że jeden z takich jak Wy

Jeden z ludzi, co okaże serce temu który niesłusznie jest zły

Spełnią się jego marzenia, i właśnie tak, to jesteś Ty

Więc proszę odejdź,  a mnie zostaw tu

A ja wrócę do groty, ułożę się do snu

Zamienię się w skałę, by kiedyś ponownie wstać

A wstanę dopiero, jak słońce na wschodzie uda się spać.

Więc wrócił smok do groty Swej

Zamienił się w kamień, tam leży po dziś dzień

Lecz nie próbuj budzić w kamieniu smoka

Smoków nie ma już, to nie ich epoka.

Pojechał więc rycerz z powrotem do księżniczki

Przez łąki i pola, i miejskie uliczki

Przez bagna i błota, przez deszcz i chłód

Jechał, a do dziewczyny los jego  go wiódł

No dawaj koniku, mamy jeszcze daleką drogę!

Patataj - biegł koń jego, stawiając za nogą- nogę

Przez wielkie góry i stare lasy,

Co pamiętają odległe czasy

A jak już odnalazł księżniczkę – tę piękną dziewczynę

Ukłonił się nisko, spojrzał jej w oczy na chwilę

I powiedział: Witaj ma Pani, ja chcę prosić o Twoją rękę

Byłem u smoka, śpiewałem o Tobie piosenkę

Nie, nie zabiłem go, Smok i tak odszedł sam

Zostawił świat ludziom- Nam

Smok ten nie był zły na śmierć nie zasłużył

Więc wrócił go groty gdzie oczy zmrużył

I odszedł na zawsze, zamieniony w głaz

Już pewnie nie wstanie, aż skończy się czas.

Wybacz więc o Pani, że nie przynoszę smoka głowy

Nie zabijam istot dobrych, jestem gotowy

Usłyszeć jak każesz wyjść, bo nie została spełniona

Rzecz, która przez Ciebie Pani, była ogłoszona.

Ha cny rycerzu, nigdzie nie odejdziesz

Na zawsze przy mym boku ze mną władał będziesz

Bo król, nie powinien rozlewać żadnej krwi

To w osądzaniu Króla mądrość tkwi

A Ty przeszedłeś próbę,  która sprawdzić miała

Czy znajdzie się ktoś, kto sercem, nie tężyzną ciała

Pokona gniew i legendy złe,

 dlatego tak, z chęcią poślubię Cię !

I tyle historii znam, więcej dopowiedz sam,

Czy rycerz jest teraz królem, czy poślubił księżniczkę w ogóle?

Czy odszedł w świat, nie godząc się na test, odpowiedz sam, jak było, jak jest…

Opowiadanie 3

Tej nocy Księżyc nie doglądał miasta. Brudne uliczki pogrążone były w ciemności. Od czasu do czasu panującą tu ciszę przerywało ujadanie psa, czy miałczenie kota. Ludzie wiedzieli, że nie jest bezpiecznie szlajać się po mieście w taką noc.  Wiał lekki wczesnojesienny wietrzyk, strącając pierwsze liście z tych drzew, które jeszcze rosły w tym brudzie.

Po jednej z uliczek przemieszczała się postać okryta szarym wełnianym płaszczem. Poprzez panujący mrok, nie można było stwierdzić, kto to był. Dodatkowo postać miała kaptur zaciągnięty na głowę.  Szła szybko w stronę bramy, gdy nagle się zatrzymała.

Ciszę w mieście przerwał zduszony krzyk jakiejś kobiety.

-Nie! Nie! Zostawcie mnie!

-Nie piszcz głupia dziwko, spodoba CI się

-Pomocy!

- Zamknij morde! – warknął jeden mężczyzna

- Widzisz? … Od razu lepiej… a teraz cichutko oddasz się prawdziwej rozkoszy – powiedział drugi, wkładając dziewczynie do ust kawałek szmaty.

- Ja pierwszy! Trzymaj sukę, żeby mocno nie wierzgała i nie daj jej się odwrócić, Nie musi wiedzieć kto jej robi dobrze…

- Czekaj – odpowiedział drugi. Słyszałeś to?

- Nie pierdol, cicho jest. Wiesz że nikt nie wyjdzie z domu w taką noc. Trzymaj panienkę…

- Nawet go nie wyjmuj … – rzekł męski głos, który wyłonił się  z mroku.

- Odejdź i nie przeszkadzaj!

- Zostawcie dziewczynę …

- Spierdalaj przybłędo, nie masz czego tu szukać?!

- Kurwa trzymaj sukę, zajebie chujowi – rzekł jeden z mężczyzn. Podprawił spodnie, z których nic nie zdążył jeszcze wyciągnąć i wyjął sztylet z pochwy. – Widzisz to chuju? Zaraz pod żeberka Ci to wsadzę, jeśli się nie odwrócisz i nie zabierzesz stąd swojej dupy!

- Puśćcie dziewczynę – powtórzył kolejny raz mężczyzna w płaszczu.

- Źle kurwa robisz! – rzekł mężczyzna ze sztyletem w dłoni, po czym rzucił się przybysza.

Nieznajomy uchylił się przed ciosem, złapał napastnika za rękę i wykręcił ją tak, że napastnik klęczał obezwładniony. ze swoim sztyletem przy swoim gardle.

- Proszę grzecznie, puśćcie dziewczynę…

- Ale puść go! – odwarknął mężczyzna trzymający dziewczynę

- Puszczę, jeśli puścisz dziewczynę.

Mężczyzna, puszczał powoli dziewczynę patrząc, czy jego towarzysz też odzyskuje wolność. Gdy zobaczył, że jest już bezpieczny, odepchnął dziewczynę, sięgnął po swój sztylet i rzucił się na nieznajomego w płaszczu.

Ten uskoczył przed nim, zwiększając dystans. Drugi mężczyzna zdążył się już podnieść i trzymał w ręce swój sztylet.

- No i co kurwa? Ciekawie?

- Mogłeś wypierdalać, a nie wkurwiać.

Podchodzili do niego coraz bliżej, chcąc zablokować drogę ucieczki. Gdy byli już dość blisko, jeden z mężczyzn zrobił wypad i pchnął sztyletem. Mężczyzna w płaszczu zręcznie uskoczył, chwycił napastnika za rękę, powalił go na ziemię i chwytając jego sztylet wbił w szyję napastnika. Odskoczył przed drugim atakiem i zrobił nagły wypad. Zabiegając mężczyznę od boku, przewrócił go na ziemię i skręciła kark.

- Nic ci nie zrobili? – zapytał dziewczynę wstając z ziemi.

- Nie, jeszcze nic…

- Podnieś się i uciekaj, nie powinno cię tu być… Nie powinnaś tego widzieć.

Dziewczyna wstała posłusznie i szybko pobiegła w głąb miasta, rzucając nieśmiało „dziękuję”

Mężczyzna popatrzył za nią chwilę, po czym zerknął na swoje dzieło.

- Jak zwykle… - powiedział sam do siebie, po czym ruszył w stronę bramy. Nie lubił zabijać.

O pewnej Pani... - dedykowane Magdzie

Przyleciał wiatr Wschodni, usiadł na kamieniu,

Opowiadał drzewom, o pięknym stworzeniu,

Co w szczęściu żyje,  na wschodu rubieżach,

Że widział tą istotę, jak w tę stroną zmierzał.

Ci co najpiękniejszą rasą, siebie nazywają,

Tej niezwykłej istocie, szacunek oddają,

To piękne stworzenie, to ludzka dziewczyna,

A jej piękna postać, kolana elfie zgina.

Według pieśni ze wschodu, najpiękniejsza w świecie,

Jej postać promienna niczym słońce w lecie,

Jej szczery uśmiech, smutek z myśli strąca,

Jej rumieńce dają barwę, zachodowi słońca…

Ludzie dziewczynę porównują, nawet do anioła,

Mówią że tej duszy, grzech splamić nie zdoła.

Że jest ona czysta, niczym dziecięca łza,

Że nigdy ona nikomu, nie wyrządziła zła.

Gdy wiatr skończył opowieść, poruszył liśćmi drzew,

Rozkazał siedzącym tam ptakom, zmienić opowieść - w śpiew.

Wszak od tamtej pory, ptaki wesoło ćwierkają,

Śpiewają w swojej mowie, a ludzie ich śpiewu słuchają…

Bajka o księżniczce 1

Gdzieś daleko, daleko, gdzie zimy mroźne

Daleko, daleko, gdzie lasy stare, groźne

Daleko, daleko, gdzie slońce pierwsze wstaje

Daleko, daleko, baśń pewna się baje…

Daleko, daleko, księżniczka piękna żyje

Za krętą rzeką, co jak wąż się wije

Lecz gdzie jej królestwo, dokładnie nie wie nikt

Bo ten co drogę znał, po prostu znikł.

I siedzi tam księżniczka, sama, czeka na rycerza

Wygląda przez okno, czy żaden tu nie zmierza

W lśniącej zbroi z mieczem u pasa

Poprzez łąki i lasy na koniu do niej nie hasa

I czeka dziewczyna aż ktoś trafi w te strony

A najlepiej rycerz, co szuka żony

A ona śliczna, jak słońca wschód

A usta jej słodkie, jak świeżutki miód

Lecz jak się stało, że królestwa nie ma wśród map

Pomimo, że tu jest, od wielu, wielu lat?

Otóż zła wiedźma urok rzuciła,

A miasto i mieszkańców, baśniowymi zrobiła 

I teraz odnaleźć je może, ten kto wierzy w baśnie

A że coraz mniej takich, tu jest problem właśnie…

Lecz był raz chłopak, prosty syn ojca prostego

Ruszył w świat, szukać powołania swojego

A że chłopak lubił baśnie, lubił legendy i stare dzieje

Lubił historię, muzykę i głos kobiety, kiedy się śmieje

Postanowił znaleźć taką, której śmiech, chwyci jego serce

Taką, którą pokocha i chwyci za ręce

Porwie do tańca na zielonej łące

Z którą będzie leżał na trawie pachnącej

Ten chłopak właśnie słyszał o królestwie zaklętym

Dla ludzi bez wyobraźni totalnie zamkniętym

I postanowił je znaleźć, zobaczyć, czy tam może jest szczęście

Bo szczęścia pragnął, niczego więcej

Więc ruszył przez świat i szedł przez długi czas

Szedł prosto przed siebie, mijał za lasem las

Za rzeką rzekę, za wzniesieniem wzniesienie

Pchany do przodu, jedynie swoim marzeniem.

Gdy nagle usłyszał głos, roześmianej dziewczyny,

Cichy, w oddali, taki niewinny

I nagle zobaczył, w rzeki korycie,

To czego szukał przez swoje całe życie.

Odnalazł zaklęte królestwo, zamek z wieloma wieżami

Zamek, tak mocno skryty, przeb ludzkimi oczami

Popędził do księżniczki, która się słodko śmiała,

Lecz gdy ją zobaczył, zaraz przestała.

„Czego szukasz drogi nieznajomy ?”

Ja szukam Ciebie Pani, jako mojej żony

O świetnym śmiechu, co poruszył me serce

Chcę być Twoim, nie chcę nic więcej”

Dobrze trafiłeś, czekam na rycerza,

ale że żaden od lat tu nie zmierza

Możesz być i Ty, byleś miał szczere serce

Więc teraz Cię sprawdzę, chwyć mnie za rękę

Rusz za mną na wierzę i w blasku nocnych gwiazd

Przysięgnij, że kochał będziesz  aż skończy się czas.

Chłopiec przysiągł, zaklęcie prysnęło

Po niedługim czasie królestwo na mapach stanęło

A chłopiec i dziewczyna bardzo długo żyli

Potomstwem i dobrobytem bardzo się cieszyli …

 1.

Ludzie nie rozumieją,

Czemu będąc sam

Potrafię się uśmiechać

I być szczęśliwym.

Oni odnaleźli szczęście

W sercu drugiej osoby

I dopiero jak są razem

Są naprawdę szczęśliwi

Owszem to miłość

To ona daje szczęście

Jednak da się kochać inaczej

I też być szczęśliwym                           

Odkryłem ten sekret…

Bo szczęście to nie jest mieć

Szczęście polega na tym, żeby dać

Żeby cieszyć się szczęściem innych

Bo pięknym jest to, jak idą zakochani

Za rękę, w oczy swoje wpatrzeni

Wesoło, w kolorach widzą świat

Co przez miłość, dla nich się zmienił.

A ja oglądam ich szczęście

Nie zazdroszczę, ale cieszę się

Bo  w trudach proszą o pomoc,

Bo nie jestem dla nich nikim

To nic, że teraz zostałem sam,

Że oni przebywają tylko we dwoje

To nic, bo cieszę się ich szczęściem

Bo przyjaciół szczęście to także szczęście moje.

Opowiadanie 2

2

- Mistrzu, powiedz mi, czemu jest nas tak mało na świecie?- zapytał młody chłopiec z twarzą schowaną w cieniu kaptura, spod którego żywo spoglądały niebieskie oczy.

- Widzisz mój drogi. My inaczej wybraliśmy. - Odrzekł starzec, z brodą do pasa, siedzący na kamieniu na skraju zbocza, spoglądając na zachodzące słońce.

- Co wybraliśmy?

- Drogę.  

- Inaczej? . To co oni wybrali?

- Oni też wybrali drogę, tylko inną.

- Nasza jest lepsza prawda? – zapytał chłopiec z błyskiem w oczach.

- Tu muszę cię rozczarować dziecko. Nie ma lepszej, czy gorszej drogi. Obie mają tę samą moc i mogą doprowadzić do potęgi. Nasza droga jest trudniejsza. Wymaga wielu poświęceń i wyrzeczeń. Wymaga, byś myślał jako Ty – rzekł wskazując na chłopca. Oni wybrali łatwiej, ale czy lepiej? Sam sobie odpowiesz na to pytanie.

- Kiedy ?

- Doczekasz się. Czas jest naszym wrogiem, ale jest też naszym przyjacielem. Pamiętaj, że to Ty decydujesz o tym, kim jesteś i jaki jesteś. Mądrze wykorzystaj swój czas.

- Skąd mam wiedzieć, czy wykorzystuję go dobrze?

- Słuchaj sercem, nie uszami. – odparł starzec, przykładając rękę do klatki piersiowej chłopca.

- Jak mama słuchać sercem?  Nie da się.

- Kiedyś zrozumiesz.

Zapadła chwilowa cisza, którą przerwał chłopiec następnym pytaniem:

- Czy to dlatego, że droga wyborów jest trudniejsza, jest nas tak niewielu?

-Tak. Wielu z naszych przechodzi na tamtą drogę, kuszeni jej sztucznym pięknem.

- Chcą mieć łatwiej?

- Mają łatwiej.

- Mistrzu, czemu więc my tez nie możemy mieć łatwiej?

- Nasza droga jest jak ciemny las. Ich jak piękna, kładka  zbudowana nad naszym lasem, na kruchych fundamentach sztucznej miłości i zaufania, na kłamstwie. Po drugiej stronie czeka cię spełnienie twoich marzeń. Idąc przez las, nie wiesz co cię tam może spotkać. Ryzykujesz, bo będzie tam wiele niebezpieczeństw, lecz pamiętaj, że nawet jeśli się potkniesz, zawsze możesz wstać. Kładka  natomiast jest skrótem i daje złudzenie bezpiecznej. Jeśli spadniesz z wysokości, marny twój los.  Co wybierzesz ?

-Wybrałbym…

- Ciii… Nie mów…

- Dobrze mistrzu. – Odparł chłopiec, po czym ujął starca pod rękę i zeszli ze zbocza.

Va’esse deireádh aep eigean…

Witam, jako że jest to mój pierwszy post, podrzucę coś na kształt opowiadania. :)

Był ciepły letni wieczór, słońce w szkarłatnym kolorze chyliło się ku zachodowi wydłużając cienie leśnych drzew. Panującą wokoło ciszę przerywały szumiące liście poruszane przez lekki wiatr. Przy lesie była łąka, na której gęsto rosła zielona trawa.  Biegła przez nią kiedyś ścieżka, lecz teraz po tak wielu latach ledwo było ją widać.

Szedł po niej mężczyzna o brązowych oczach, z krótko ściętymi włosami. Idąc nie zwracał uwagi na to, co dzieje się wokoło, gdy nagle jego uwagę przykuł śpiew ptaków. Inny, piękniejszy.  Wyprostował się i rozejrzał. Nieopodal niego, na lekkim porośniętym trawą wzniesieniu stała kobieta. Miała długie proste rude włosy, w które wplątane miała kwiaty. Ubrana była w zwiewną żółtą sukienkę pokrytą roślinnymi motywami. Dziewczyna tańczyła. Poruszała się bardzo lekko, wykonując zgrabne ruchy, jej sukienka w tym momencie wydawała się, jakby żyła, jakby dziewczyna ubrana była w las. Nagle przystanęła i patrzyła na niego swoimi pięknymi brązowymi oczyma. Podbiegła do niego zwinnie niczym sarenka, uśmiechnęła się i pocałowała go w usta…

Mężczyzna otworzył oczy spoglądając w niebo stwierdził, że dalej jest wieczór.  Usiadł na trawie myśląc, czy kobieta mu się tylko przyśniła, czy była tu naprawdę. Wstał i rozejrzał się wokoło, lecz nikogo tu nie było. Zauważył tylko pod swoimi nogami kwiat, taki sam, jaki dziewczyna miała wpleciony we włosy.