Męskie "nic"

Jeśli zapytasz, co robię kiedy nic nie robię,

Odpowiem Ci : „Nic”, bo to właśnie robię.

Bo…

Wielkie, ogromne Nic jest jak pomieszczenie

Ale bez ścian, bez granic, ale ograniczone.

A w środku jest po prostu nic…

Siedząc pośrodku niczego i będąc w niczym,

Patrzysz tam, gdzie nie ma niczego.

Bo tam jest nic, ale i tu jest nic.

Ale jeśli będę tam, to tu też będzie nic.

Nic jest wszędzie ale i nic jest nigdzie.

Jak wygląda nic ?

Nic nie wygląda.

Ale jest piękne ...

Lecz jeśli zechcesz być ze mną w niczym,

To nic po prostu znika.

Bo kiedy w niczym jest ktoś,

Pojawia się „coś”,

I nic, nie jest już niczym…

Twoje oczy

Błękitny płaszcz, co świat obejmuje

Ogrom przestrzeni, piękna i spokoju

Gdzieś tam ptak spokojnie szybuje

I biały kot spokojnie kroczy

Po niebieskim tle…

Tle? A nie, to tylko Twoje oczy

Synu…

Stojąc przy pomniku

Duma mnie rozpiera

Ale i smutek ogarnia

Żal serce rozdziera

Bo mój jedyny syn

Syn, tak upragniony

Leży gdzieś, pod warstwą ziemi

Martwy, kulą wroga zraniony

Czy Twoja ofiara była potrzebna ?

Czy musiałeś odejść z tego świata ?

Przez złej wojny czar

Gdzie brat zabija brata ?

Nie wiesz, jak mi żyć ciężko

Jak w sercu krwawi po stracie rana

To syn powinien chować ojca

A teraz… Ról zmiana…

…Tak, jestem dumny

Że oddałeś życie za kraj

Ale nie wiesz, bo i skąd

Jak mi tu Ciebie brak…

Chciałbym byś był tu przy mnie,

Byś zapalił świeczkę na mojej mogile

Stało się inaczej, teraz ja za tobą płaczę,

Przed Twoim grobem się chylę.

Bo co mi zostało ?

Tylko wspomnienia

Prócz Ciebie nie miałem nikogo

Zabrała mi Ciebie ziemia…

Samotne drzewo

Samotne drzewo wśród zielonych pól

Targane przez wiatry i burze

Chroni swym cieniem malutki kwiat

Chroni w swym cieniu różę

I mając przy sobie coś pięknego tak

Cierpi wytrwale smagane przez wiatr

Samo wśród zielonych pól trwa

Bo nie każdy winien zobaczyć ów kwiat

Rymowanka dla Marzenki

Siedzi uśmiechnięta panienka

A imię jej - Marzenka

Siedzi, liczy, w kalkulator stuka

Fizycznych niepewności zawzięcie szuka

Mierzy gęstości, fizyczne wahadła

Niepewność 0,2 – Marzenka zgadła

Może policzyła, ale kto tam ją wie

To godne podziwu, że jej się w ogóle chce

Ambicja, pomoc i serduszko wielkie

Takie supermoce cechują Marzenkę

Więc gdybym miał wybrać superbohatera,

Bez zastanowienia Marzenkę bym wybierał.

Dziewczyna

Wielkie wyżyny,

Nierówne Krainy

A pośród traw

Ślady dziewczyny

Niewielkie, malutkie

Ślady, świeżutkie

Jak rosa poranna

 na trawie mięciutkiej

Wytyczają ścieżkę

Gdzie dziewczyna gna

Ale po co tam?

Jaki cel ma ?

Czy warto chodzić, tylko do celu?

Czy może warto, dla przyjemności

Czy może po prostu,

czerpać radość z wolności?

I tak dziewczyna przemierza świat

Nasz, taki szary i pełen wad

Jeśli  ją spotkasz, za rękę złap

I rusz z nią dalej, w odległy świat…

Moherowy Soldat

Cała armia zebrana pod kopułą „Boga”

Gotowa pouczaći miejsca zajmować

Dumny „Naród Wybrany” w gotowości trwa

Dzielnie narzeka, że „młodzież nie ta”

Soldat gotów walczyć o miejsce siedzące

W kościele, autobusie, czy puściutkiej łące

Szturcha, sapie, prawie się pieni

I czeka, byś się z nim miejscem zamienił

A jeśli nie? – armia cała naskakuje

Gdera, wzdycha, młodych krytykuje

To nic, że wstałeś, że „Soldat” już siedzi

Kiedy „ świętym” wzrokiem, każdy ruch Twój śledzi

„Dziecko szatana!” – bo na czarno ubrany

„Dziecko patologii!” -  bo w dres odziany

„Wielki uczony!” – bo ma okulary

Każdy – podczłowiek, bo jeszcze, nie stary

„Nie bronią krzyża! – niewierne psie syny!

Wszyscy będą w piekle, spłacać swoje winy!

Będą potępieni, poprzez wszelki czas!

Bo na mszy niedzielnej, nie było ich wśród nas!”

Tak na straży stoi, Soldat Moherowy

Potępiać innych, zawsze gotowy

Bo czapkę oficerską-moherową ma

I na straży wiary, póki żyje – trwa

"Mamo, Tato, Widziałem niebo"

Pomyślmy nad tym, jak marnujemy Nasz świat

Jak niszczymy go swoim „byciem”

Wycinamy lasy – zwierzęcy dom

By wybudować betonowe osiedla

Toczym wojny…

Po co ?

Żeby udowodnić, kto jest potężniejszy?

Ale przed kim ?

Czy martwy wróg powie nam, że byliśmy lepsi ?

Tylko człowiek zabija dla przyjemnści, nie dla konieczności przetrwania.

Po co tworzymy potężną broń?

Bomby atomowe, wodorowe, inne …

Einstein powiedział:

„Nie wiem jaka broń zostanie użyta podczas III wojny światowej,

Ale IV będzie na kije i kamienie”

Miał rację.

Pryz naszej eksploatacji świata, odbudowalibyśmy … Cywilizację?

„ Dżungle betonowe zamienione, w łąki, srebrzyste pola i lasy zielone” – Junior Stress

Czy może jak w Uniwersum Metro, skrylibyśmy się pod ziemią,

Niegdyś NASZYM światem?

Czy warto doprowadzić do tego, by nasze dzieci, podbiegły do nas podekscytowane

I powiedziały:

„Mamo, Tato ! Widziałem Niebo!”

Mamo, Tato, widziałem niebo

Pośród szarych chmur

Mamo, Tato, widziałem niebo

Nad wieżowcami, pełnymi dziur…

Mamo, Tato, widziałem niebo

A na tym niebie słońce

Poczułem jak zawiał wiatr

Poczułem życie, już nie żyjące.

Mamo, Tato, widziałem niebo

W noc, usiane gwiazdami

Takie wielkie, rozległe

Wiszące daleko, daleko nad Nami…

I księżyc widziałem

Jest inny niż z fotografii

Widziałem piękny – zniszczony świat

Widziałem, co człowiek stracił…

Usta

Usteczka czerwone, jakby krwią splamione

Jakby właśnie krew piły

Lecz tak delikatne, słodkością napełnione

Nic złego by nie zrobiły

Ten uśmiech słodziutki, słodziutki jak miód

Tak myślę, bo nie próbowałem

I spojrzenie gorące, co topi lód

Wiem, bo te oczy widziałem

I właśnie te oczy, jak dwa kamienie

A w nich piękno kobiety zawarte

I jedno wystarczy, w te oczy spojrzenie

A serce dla niej, stoi otwarte.

Ona

To głębokie spojrzenie, oczu brązowych,

Z których otchłani, nie uratuje mnie nic,

W głębiny uczuć, wciągnąć gotowych,

W otchłań miłości, by już tam być.

Te włosy brązowe, w tańcu rozwiane,

Niczym liście drzew, podczas letnich burz

Taki Twój obraz, w mej głowie zostanie

Na zawsze już…

Te usta czerwone, jak dojrzałe maliny

Delikatne jak płatki czerwonych róż

Ten piękny uśmiech, wspaniałej dziewczyny

Najsłodsza dusza, wśród gorzkich dusz…

M2

To takie miłe

Mieć ciebie

Dla siebie

Takie miłe

Dłoń trzymać w dłoni

Ronić  łzy, i nie ronić

Takie miłe

Śmiać się we dwoje

Spoglądać sobie w oczy

Takie miłe

Ust smakować

Ciała kosztować

Takie miłe

Mieć Ciebie

Dla siebie

M1

Jesteśmy tu

 I płynie czas

Zachodzi słońce czerwone

Siedzimy tak

Patrząc w dal

Trzymając się za dłonie

Bo dwoje nas

Te serca dwa

Miłością są połączone

I nie ma słońca

Bo księżyc wstał

I w gwiazdy Twe oczy wpatrzone

Co świecą tam

I dają blask

Tak bardzo są oddalone

I wstaje świt

I nowy dzień

W poranek Twe oczy wpatrzone

Następny dzień

Przeminął tak

Że dłonie nasze złączone

Tak płynie czas

Nie dotyczy Nas

Bo miłość wciąż w sercu płonie

Im się należy szacunek

Wy co dom mieliście po lasach

Wy coście pomarli za naród swój

Wy co żyliście, w tych okropnych czasach

Szliście odważnie w bój.

Wyście już dawno drogę wybrali
Wyście wypięli dumnie swą pierś
To wy, za kraj żeście konali
Idąc swą drogą – przez śmierć

To Wam deszcz ołowiu rozdarł koszule

To Wam z ran czerwona płynęła krew

To nad Waszymi grobami, matki płakały czule

To z waszych piersi wybuchł wolności zew!

To Waszą krew  Ziemia wypiła

korzenie drzew sycąc nią

Waszą krew, dzieci, które zrodziła

O których nikt nie wie, gdzie teraz są

Gdzie ich mogiły,

Gdzie legli i śpią...

Budyniowa Księżniczka

Dam Ci kwiaty

Dam Ci pierzaste chmury

Dam Ci niebo pełne gwiazd

Dam Ci księżyca blask

Dam Ci słońca promienie

Dam Ci wiatr, kiedy wieje

Dam Ci szum drzew

Dam CI ptasi śpiew

Wszystko Ci dam

Tylko uśmiechnij się

I powiedz, co byś chciała ?

- Budyń – odpowiedziała.

Ciiii

Ciiiii sza sza…

Noc już trwa

Mrok już dookoła

Wzrok przebić go nie zdoła

Ciiii jakiś hałas, skrzypienie  drzwi

Ciii, przecież dom z Tobą śpi

Ciii, coś się w rogu ciemnym czai

Ciii, cichy zgrzyt stali

Ciii, może odejdzie

Nic nie widać, mrok wszędzie

Ciii, spokojnie może poszło sobie

Ciii spokojnie, nic nie grozi Tobie

Ciii, spokojnie, nic już się tam nie kryje

Uspokuj serce co ze strachu bije

Ciii spokojnie, bo każdy nocny strach

To wyobraźnia co budzi się we snach

Jak smakują...

Jak herbata słodzona ?

Jak słodkie winogrona?

Jak słodziutki miód?

Czy jak truskawkowe lody?

Jak budyń śmietankowy?

A może jak czekolada ?

Pytam, bo sprawdzić nie wypada,

Jak smakują Twoje usta... ?

Bajka o kucharzu Sokole - dedykowana Sokołowi

Daleko, daleko gdzieś za górami

W odległej krainie, między lasami

Żyje pewna kobieta, piękna jak kwiat,

Zamknięta na zamku, od wielu, wielu lat

Władcą zamku tego, jest pewien czarodziej

Dla pięknej dziewczyny – wolności jej złodziej

Mag ten to smakosz jadła wszelakiego

Nie ma na świecie smakosza większego

Porwał dziewczynę by mu gotowała,

A że dziewczyna gotować umiała

Zamknął ją w zamku, wbrew dziewczyny woli

Teraz  do końca życia uciec jej nie pozwoli

Byli jednak i tacy, co pomóc dziewczynie chcieli

Ratowali dziewczynę, jak tylko umieli

Opłacali rycerzy, by pokonać maga

Zawsze przegrywali – magia, to maga przewaga.

Ale jest też historia pewnego kucharza

Który swoje marzenia, w życie zawsze wdrażał

Zwano go Sokołem, bo oko miał sokoła,

Z dużej odległości, rozpoznawał zioła.

Sokół lubił gotować, lecz był skromny wielce

Mało, że był kucharzem, miał też wielkie serce

„ Jak on świetnie gotuje” ludzie w wiosce mówili

A Bardowie na cześć jego piosnkę ułożyli:

Sokół kroi

Sokół smaży

Sokół zupkę nam uwarzy

Sokół kroi

Sokół miele

Zaraz żarcia będzie wiele

Sokół miesza

Jeść nakłada

I zaczyna się biesiada !

Wszyscy jedzą!

Sztućce grają

Sokołowi cześć oddają!

Jednak co zrobił kucharz że w legendach o nim mowa

I tutaj właśnie rodzi się historia nowa

Więc czytaj dalej tą bajkę, bo będzie ciekawa

A co potem z nią zrobisz, to już Twoja sprawa.

Szedł kucharz Sokół przez wielki stary las,

Zbliżała się zima, ziół szukać nadszedł czas

Wyruszył on daleko, był gdzieś  za górami,

Stanął on na polanie porośniętej drzewami.

Zobaczył on starą bramę do zamku starego

A że właśnie zmierzchało, Sokół zajrzał do niego.

Zapukał grzecznie do bramy, i wszedł pewnym krokiem

Chciał tutaj spędzić noc, skryty przed mrokiem

Nagle przed jego oczami stanął czarodziej stary

„ Mów po co przyszedłeś, bo rzucę na Ciebie czary”

„ jestem tylko kucharzem i noclegu szukałem

Proszę mnie nie czarować, nic złego nie chciałem „

„Zatem umiesz gotować, bo świetnie się składa,

Mam ja bogatą kuchnię, a taki kucharz się nada”

I przeniósł czarodziej Sokoła, do kuchni gdzie dziewczyna była

Stanęła przestraszona, gdy obu ich zobaczyła

„ Teraz tutaj razem gotować będziecie,

i nigdy już więcej wolności nie posmakujecie

A teraz go garów, bo kicha mnie ściska

Mam nadzieję, że zaraz pełna będzie miska …

Przestraszony kucharz wymyślił niecny plan,

Powiedział o nim dziewczynie ruszyli w kuchenny tan

Gotując rozmawiali, z sekretów się sobie zwierzali

Doszło w końcu do tego, że w sobie się zakochali

Jednak wracając do planu, to wreszcie go spełnili

Zmęczeni robieniem jedzenia, michę mu napełnili.

Czarodziej jadł dużo, oni ciągle mu dokładali

A kiedy już ten miał dosyć, więcej proponowali

W końcu ten zły czarodziej, roztył się ogromnie

Ale zjadał wciąż więcej, chociaż na wpół przytomnie

Aż stało się tak, że w kuchni słychać było dźwięk

A gdy oboje wyjrzeli, nikogo nie było, czarodziej pękł.

Wtedy już byli wolni, wrócili w Sokoła strony

Dziewczyna go poślubiła, bo kucharz nie miał żony

I teraz żyją szczęśliwie, daleko na jakiejś wiosce

I prowadzą tam swoje życie, wesołe, beztroskie.

Pytanie

Dręczy mnie pewno pytanie…

Kto Ciebie ukochać będzie umiał?

Ciebie całą, twoje smutki, żale

I łzy… Kto będzie rozumiał?

Kto będzie delikatnie zbierał

Kryształy serca z oczu płynące?

Z policzków rumianych będzie ocierał

Rzeki uczuć ku ziemi biegnące?

Kto będzie oglądał uśmiech

I oczka roześmiane

Ciebie szczęśliwą, pogodną,

I Twoje włosy w tańcu rozwiane?

Kto będzie tym

Którego pokocha Twoje serce

Kim będzie ten

Na którego czeka tam miejsce… ?

Królowa zimna

W odległej północnej krainie,
Śniegami pokrytej całej,
Mieszka królowa zimna,
W drewnianej chatce małej.

Gdyś jest podróżnym strudzonym,
Odpocząć gdzieś w cieple pragniesz,
Nie podchodź do tamtej chatki,
W królowej sidła tam wpadniesz.

Zimna Pani Cię zauroczy,
Zakochasz się w niej cały.
Zechce od Ciebie dowodu,
Ty oddasz jej świat swój mały.

Wtem ona podejdzie do Ciebie,
Zbliży swe usta do Twych,
Poczujesz lodowy jej oddech,
Opadniesz ze swoich sił.

Będziesz wtedy stracony,
Rozpaczy Twej czas nastanie,
Nigdy nie wrócisz w swe strony,
Na zawsze w tej chatce zostaniesz.

Nie jestem taki zły...

Pomyślisz, że to ja jestem tym złym

Że to ja zerwałem

Zadałem cierpienia,

Że zranić chciałem

Myślisz, że tylko ona cierpi

A ja beztrosko, bez zmartwień żyję

Mylisz się, też przez to cierpiałem

Lecz już nie mogłem, dlatego skończyłem

Kochałem przecież,

kochałem jak potrafiłem

Życie bym oddał dla niej,

Lecz tego nie zrobiłem.

Nie mogłem już znieść

Naszych kłótni, łez przelanych

Tłumaczenia że jestem dla niej

Zawsze przy niej, oddany

Jak pies na uwięzi, na łańcuchu

Pragnąłem biegać i zwiedzać świat

Jak ptak zamknięty w klatce

Wyrwać się, z więziennych krat

Tak bardzo Chciałem żyć,

Dla niej i dla siebie

Bym ja był szczęśliwy

Ale i ona, jak w niebie

Nie mogłem jednak

Przy ziemi łańcuch mnie trzymał

Ciężki z uczuciami

W serce się wżynał.

Zazdrość, tak, to ten łańcuch

Jakby był dłuższy, nikt by nie uciekał

Jednak tak nie było, puściło ogniwo,uciekłem,

W Twych oczach uczuciowy kaleka

Śmieszny paradoks,

Racje mi chyba przyznacie

Bojąc się kogoś stracić

Mocniej trzymacie

I ten uścisk sprawia

Że szybciej osobę tracicie

Bo każdy pragnie swobody

Cóż, takie jest życie…

Dwa klejnoty - dedykowane Kasi

Dwa piękne klejnoty

A w nich magia zaklęta

Jedno na nie spojrzenie

Myśli wszystkie pęta

Dwa piękne klejnoty

Niczym zwierciadło duszy

Wskazują drogę do serca,

Co kamień najtwardszy skruszy

Dwa piękne klejnoty

A w nich księżyca blask

Odbicie języków ognistych

Płonących gałęzi trzask

Te dwa piękne klejnoty

Ten urok, co myśli pęta

To właśnie kobiece oczy

To w nich magia zaklęta.

Daj popatrzeć na Ciebie

Oczka piękne i śliczne

A w nich gwiazdy liczne

W nich promienie słońca

W nich przyroda kwitnąca

W nich Piękno natury

W nich pierzaste chmury

W nich do serca drzwi

Twoje oczka, to Ty

Daj popatrzeć na Ciebie

Przy bezchmurnym niebie

Daj Się pocałować

Słodkich ust skosztować

Daj się zakochać, daj mi z Tobą być

Daj mi Twoje serce, bym miał po co żyć.

Twoje Włosy rozwiane

Muskane przez wiatr

W dotyku delikatne

Jak śnieg co dopiero spadł

Jak kwiaty pachnące

Na wiosennej łące

Jak liście rozwiane

Tańcu oddane

Daj popatrzeć na Ciebie

Przy bezchmurnym niebie

Daj Się pocałować

Słodkich ust skosztować

Daj się zakochać, daj mi z Tobą być

Daj mi Twoje serce, bym miał po co żyć.

Usta czerwoniutkie

Jak miód słodziutkie

Uśmiechnięte wesoło

Radość dają wkoło

Takie czerwone

Takie słodziutkie

Takie wesołe

Twe usta śliczniutkie

Daj popatrzeć na Ciebie

Przy bezchmurnym niebie

Daj Się pocałować

Słodkich ust skosztować

Daj się zakochać, daj mi z Tobą być

Daj mi Twoje serce, bym miał po co żyć.

Granice

Jest jedno takie miejsce,
Jest tam też wielki las
Przed lasem wielka przepaść
Tu wolniej płynie czas.

Pośród lasu ciemnego
Labirynt z wielu drzew
Wśród ścian labiryntu,
Plugawe zło czai się.

Jest most nad przepaścią,
Stary pewnie jak las,
ścieżka z desek spróchniałych,
Pozwoli przejść tylko raz.

Gdzieś tam za lasem starym,
Gdzie potwory żyją,
Kryje się wielka potęga
Która jest jeszcze niczyją.

Trzeba pokonać przepaść,
Trzeba pokonać las,
Złu wyjść naprzeciw,
Bo żyje się tylko raz.

Odpowiedz

Siostra:

Mamusiu powiedz proszę, gdzie poszedł mój brat?
Czemu spakował plecak? Czemu całusa mi dał?

Czemu był taki smutny, kiedy wychodził za drzwi?

Powiedz czemu zapłakał, kiedy pomachał mi…

Co Ci się stało Mamusiu, że ronisz łzy?

Czemu twarz chowasz w ręce? Proszę odpowiedz mi…

Czy mój braciszek wróci? Czemu on poszedł sam?

Proszę powiedz cokolwiek, bo nie wiem czy płakać mam…

Brat w liście do matki:

Nie płacz matulu, że nie ma mnie w domu

Nie płacz, że znoszę niedole

Musiałem iść walczyć, bo nie było komu,

Za naszą ojczyznę, za Polskę.

Nie wiem mamusiu, gdzie mnie los poniesie,

Być może niebawem zginę

Lecz teraz siedzę w Naszym Polskim lesie

Me serce wciąż jeszcze bije.

Nie płacz mamusiu proszę, gdy padnę na ziemię

Gdy ona krew moją wchłonie

Jestem przecież polakiem, Polski naszej nasieniem

Na ziemi tej, me ciało zrodzone

Nie płacz raz jeszcze proszę,

Nie płacz za swoim synem

Wiedz proszę, że Ciebie kochałem

Ale i kraj nasz. Za niego walczyłem

A jeśli Bóg kiedyś da

To odwiedź moją mogiłę,

Ale proszę o jedno…

Zrób to dopiero jak zginę.

Matka do córki:

Twój brat, córeczko spogląda już na nas z nieba,

Teraz naszej modlitwy, naszej pamięci mu trzeba

Poległ on z bronią w walce, za Naszą ojczyznę,

A w naszych stęsknionych sercach, pozostawił bliznę.

Kochał nas bardzo, myślą zawsze był z nami,

Modlił się za nas do Boga, biegnąc między kulami.

Lecz któraś kula sięgnęła, przeszła przez jego serce,

Brat upał na Polską ziemię, oddał swe życie, w jej ręce.

Lecz nie roń łez moja droga, mimo, że strata boli

Bo brat Twój walczył za przyszłość, za Polskę w niedoli.

Zostanie on bohaterem, bez imienia, w zbiorowej mogile,

Bo dla poległych żołnierzy, świat zrobi tylko tyle…

Zapal więc kiedyś świeczkę, przy jego grobie,

Niech wie, że jego osoba bliska była Tobie.

Odmów mu w ciszy „Zdrowaś Maryja”

Niech tam wśród aniołów grona, szczęście mu sprzyja…

Jak straszne...

Wnętrze komory gazowej w Aushwitz

Jak straszne musi być to uczucie

Gdy wiesz, że nie ma już nadziei

Niebawem przyjdzie wieczny sen

Krzyk niczego nie zmieni.

Jak wiele strachu w oczach ludzi

Czekających na śmierć w ciemnej komorze

Wiedzących że ostatni jest obraz ten

A potem ciemności nieprzebrane morze

Jak wiele myśli, jak wiele żalu

Jak wiele łez, wylanych przez matki

Jak wiele istnień, będących tam

Wydało dech ostatni…

Jak wiele cierpienia i bólu

Nim serce przestało bić

Jak wiele wspomnień migocących w głowie

Nim życie przestało żyć.

Jakie to straszne uczucie

Gdy wiesz że nie ma już nadziei

Że przyjdzie zaraz wieczny sen

Twój krzyk niczego nie zmieni…

Liść

Zaszumiał wiatr

Liść z drzewa spadł

To wiatr te liście strąca

I spada liść

Wiruje wciąż

Taniec ten nie ma końca

I upadł liść

Na ziemi legł

Chwyta, promienie słońca

Bo Jesień 

Odchodzi już

Bo Zima już nadchodząca

I przyjdzie mróz

I spadnie śnieg

I coraz mniej będzie słońca

I zniknie trawa

Pod białym puchem

Bieli nie będzie znać końca

Lecz potem przyjdzie

Pani w zieleni

Wiosna, co śnieg z drzew strąca

A razem z nią

Ciepły dreszcz

Ciepłe promienie słońca

I z nią zostaną

Cieplejsze dni

Roślinność bujnie kwitnąca

I znowu lato,

Beztroskie dni

Pogoda serce bawiąca

A zaraz potem,

Znów spadnie deszcz

Bo ziemia deszczu łaknąca

Ponownie przyjdą

Zimniejsze dni,

I wiatr, co po niebie pląsa

A potem znów:

Zaszumiał wiatr

Liść z drzewa spadł

To wiatr te liście strąca…

Kim jesteśmy ?

Jesteśmy pokoleniem,

Które przez alkohol i papierosy

Próbuje zapomnieć o bólu

Słuchamy głośno muzyki

I bawimy się

By zagłuszyć swoje myśli

Często zmęczeni stąpamy po ziemi

Śpiący, niewyspani

Bo w nocy myśleliśmy nad swoim życiem…

Nie potrafimy,

Nie chcemy

Pokazać swoich słabości.

Otwieramy się przed obcymi

Bo łatwiej rozmawiać z kimś kogoś nie znamy

Niż z bliskimi

Nie mówimy jak się czujemy, tylko…

… śmiejemy się, mimo że serce chce płakać…

Kowal złamanych serc

Siedzi na schodach dziewczyna

Łez rzeka po policzku się wije

Trzyma w dłoniach serce

Które powoli bije

Stróżka krwi na jej rękach

Ścieka ku ziemi  leniwie

I jak deszcz, podczas lata

Wchłaniana jest chciwie

Do płaczącej dziewczyny

Podeszła postać chłopięca

O pięknych dobrych oczach

W których niewinność dziecięca

Czy to złamane serce?

Czy boli takie złamanie?

Czemu ta rana krwawi?

Czy blizna na nim zostanie ?

Tak moje dziecko,

To pęknięte serce

Czekam, aż się zagoi

By nie pękło więcej

By znowu nie płakać

By znowu nie bolało

By radośnie biło jak kiedyś

By znowu nie cierpiało

Ale pęknięte serce

Samo się nie zagoi

Pani się wykrwawi

Śmierci się Pani nie boi?

Śmierć  jest mi obojętna

Bo widzisz, serce krwawi

Przez kogoś kogo kochało

A ktoś, nim się tylko bawił…

Jak zwykłą  zabawką,

A gdy się znudziła

Rzucił na ziemię i zdeptał

Odszedł, a zabawka żyła.

Proszę łzy otrzeć płynące,

nie płakać już smutna Pani

Wiem gdzie jest pewien warsztat

Z różnymi zabawkami

Jest tam pewien mężczyzna

Który naprawi wszystko

Proszę tam przejść,o Pani

 to naprawdę blisko.

Ale mój drogi chłopcze

Serce to nie zabawka

Jego tak nie naprawisz

To nie jest byle poprawka

Serce to nie przedmiot,

Tu klej nic nie pomoże

Serce, to część człowieka

Co goi się najgorzej

Wiem moja Pani,

Ale proszę spróbować

Wiele to nie kosztuje

A szkoda potem żałować

Weszła dziewczyna do izby

Na rękach serce podała

Nic nie mówiła

Usiadła i zapłakała…

Witaj Piękna dziewczyno

Proszę nie płacz już więcej

Pozwól mi je zobaczyć

Dotknąć, wziąć w ręce

Ach… tak myślałem

Ciężkie rany, z miłości

Nie łatwo to serce naprawić

Wymaga teraz czułości

Proszę poczekać cierpliwie

Chwilę może z nim zejść

Rana jest dość paskudna

Dużo serce musiało przejść

Czekała cierpliwie dziewczyna

Czekała, zamknęła oczy

Zasnęła, zmęczona cierpieniem

Zasnęła z uśmiechem uroczym

Wstań moja księżniczko,

Proszę to Twoje serce

Teraz na nie uważaj

Myśl, komu dajesz w ręce

A teraz zmykaj Panienko

Uciekaj i bądź szczęśliwa

Bo wiele pękniętych jest serc

Pracy mi ciągle przybywa…

Kradziej całusów

Siadła dziewczyna z chłopakiem na ławeczce

W zachodzie słońca, przy spokojnej rzeczce

Przy wiaterku lekkim i promieniach słońca

Uśmiechnięta, wesoła, tak słodko pachnąca…

Zamknęła oczka, by poczuć jak słońce grzeje

Jak szumią drzewa kiedy wiatr wieje

Gdy nagle coś cmoknęło dziewczynę w usteczka

Otworzyła oczy, a obok niej On i spokojna rzeczka

Zamknęła znów oczka, siedząc zamyślona

Nikogo nie było, tylko On i Ona

Gdy nagle dziewczynę coś w szyję cmoknęło

Nim to zobaczyła znowu zniknęło

A chłopak siedział obok,

Wpatrzony w jej oczka słodziutkie

Gdy na niego spojrzała, wyszeptał

Kocham Cię – cichutkie …

Delikatna - dedykowane Dominice

Tak delikatna, jak płatek śniegu

Jak powiew wiatru w gorący dzień

Jak kropla rosy, na liściu, w biegu

Jak liść, na jesień spadający z drzew

Tak delikatna, jak letni deszcz

Co muska spragnioną wody ziemię.

Jak lekki chłód, a po nim dreszcz

Rozchodzi się po ciele

Jak zapach wiosny niesiony przez wiatr

Co rozkosz zmysłom daje

Jak stawiany mozolnie domek z kart

Gdy dotkniesz ruiną się stanie

Tak delikatna, jak ptasi śpiew

Jak dla ucha drzew szum

O pięknych ustach, czerwonych jak krew

Na których często widnieje śmiech.

Drzewiec

Drzewiec, Stary dziad

Stary Las, a w nim stare drzewa

Stary Las, a w nim szum liści rozbrzmiewa

Stary las, pośrodku niego  głaz

Stary Las, gdzie zatrzymał się czas

W starym lesie wieść się taka niesie

Od dawnych, dawnych lat

Że żyje tam Drzewiec, mieszka w tym lesie

Leszy – Stary leśny dziad.

Mówią że to król drzew, że włada Entami

Że potężny, władzę w lesie ma

Że często chadza między drzewami

O harmonię w lesie dba

Nie bój się, jeśli zgubisz się w lesie

A spotkasz leśnego dziada

Bo tylko tego co złość w sercu niesie

Gniew Dziada dopada

A jeśli kochasz drzewa,

Do natury masz szacunek

Stary dziad wskaże Ci drogę

Do wyjścia z lasu kierunek

Lecz jeśli nie szanujesz drzew

Jeśli ranisz bez przyczyny

Poczujesz Leszego srogi gniew

Las będzie Ci domem… jedynym

Bo ziemia przez Niego zaklęta

Drogi do wyjścia spęta

Nigdy nie znajdziesz lasu końca

Nie ujrzysz już księżyca, nie ujrzysz słońca